Op dinsdagavond 13 oktober om 20:00 kwam er een officieel eind aan de periode van ’de Verlichting’. Het licht ging definitief uit en er restte nog slechts diepe duisternis. Dit moment viel samen met het einde van de in de geschiedenis de minst verwerpelijk gebleken manier om een land te besturen: de democratie.
Mark Rutte en Hugo de Jonge lieten Nederland weten dat zij de volledig uit de hand gelopen heksenjacht op het SARS-CoV-19 virus voort wensten te zetten en de jacht zelfs te willen intensiveren. Bewapend met een ernstig kreupel diagnosticum en met een strategie bedacht door zotten en dwazen. Tevens riep Mark Rutte zichzelf uit tot nieuwe Koning van Nederland en direct daarna stelde Hugo de Jonge zich voor als de nieuwe Hertog der Nederlanden. Daarbij gesouffleerd door de - gezien de inmiddels ingevallen diepe duisternis - twee net aangestelde Schout-bij-Nachts Ernst Kuipers en Diederik Gommers.
Hoe heeft het in Godsnaam zover kunnen komen? Waaraan heeft de Nederlandse burger zo’n verbijsterende incompetentie, ontstellende onkunde en grenzeloze arrogantie verdiend?
Allereerst het virus zelf: Het valt niet te ontkennen dat er mensen overlijden aan een infectie met het SARS-CoV-2 virus, waarbij de ziekte zelf wordt aangeduid als ‘COVID-19’. Ook overlijden er jongere en voorheen gezonde mensen. De afgelopen week kreeg ik een patiënt op het spreekuur met overduidelijk psychosomatische klachten zonder ook maar de geringste verdenking op een onderliggend neurologisch lijden. Verwezen uit luiheid, domheid of desinteresse van de huisarts, met de door mij meest gehate reden van verwijzing: “uitsluiten neurologie?”. Al enkele jaren had hij het noodlot als reisgezel, met een ernstig psychomotorisch gehandicapt kind thuis, een scheiding achter de rug en een stressvolle baan. Het overlijden van zijn voorheen volstrekt gezonde 57-jarige moeder aan COVID-19 was de laatste dreun die hem definitief uit het lood sloeg. Uitgerekend zijn moeder die hem een groot deel van de zorg voor zijn ernstig gehandicapte zoontje uit handen nam. Het noodlot kent geen empathie. Nu zat hij bij mij op het spreekuur met klachten van somberheid, moeheid, spierpijn en een loden gevoel in armen en benen. Maar vooral met de vraag “hoe nu verder met mijn leven?” Ik zou verbaasd zijn geweest als hij deze ellende ongeschonden en onbewogen had doorstaan. Het enige dat ik kon doen was hem mijn medeleven tonen. En hem laten weten dat een tuimelaar over het algemeen na het diepste punt vanzelf weer overeind komt. Zelfs na dit pak ransel van het lot.
Maar een besmetting van het virus SARS-CoV-2 virus is geenszins equivalent aan de ziekte COVID-19. Een groot deel van de mensen blijkt geen symptomen te ontwikkelen bij een besmetting, en een minstens even groot deel heeft slechts milde symptomen, zoals koorts, keelpijn, spierpijn en hoesten. Herstel volgt in verreweg de meeste gevallen binnen vijf tot zeven dagen, zonder zelfs maar in de buurt van een dokter te zijn geweest. Zoals bij een infectie met het influenzavirus, welke door de leek nog wel eens onderschat wordt doordat ze een simpele verkoudheid aanzien voor influenza, terwijl het gaat om een infectie met bijvoorbeeld een onschuldig rhinovirus. Ik heb mensen met een influenza-infectie en als complicatie een pneumonie op de intensive care zien belanden en ik heb er mensen aan dood zien gaat. Waarom zijn dan toch zoveel ernstig zieke mensen die de ziekte COVID-19 krijgen door het SARS-CoV-2 virus? Eenvoudigweg omdat het een nieuw virus is waar ons immuunsysteem nog geen kennis mee gemaakt heeft, dit in tegenstelling tot het influenzavirus, waarvoor een groot deel van de bevolking tenminste deels immuun is.
De cijfers uit een recente systematische review door prof. dr. John Ioannidis, ‘s werelds meest geciteerde en alom gerespecteerde arts-epidemioloog, inmiddels ook op de website van de WHO gepubliceerd, zijn ontnuchterend en laten zien dat de gecorrigeerde mediane Infection Fatality Rate (IFR) van een besmetting met het SARS-CoV-2 virus op basis van serologie-studies 0.24% bedraagt, met een spreiding van 0.00% tot 1.31% (1). Als men de cijfers beziet voor mensen jonger dan 70 jaar is men op slag helemaal nuchter. De mediane IFR voor deze groep mensen bedraagt 0.04% met een spreiding van 0.00% tot 0.46%. Dit is tot nu toe de meest complete en best uitgevoerde studie die beschikbaar is, en hoewel er altijd mitsen en maren zijn bij dergelijke studies, is het op geen enkele manier meer vol te houden dat het SARS-CoV-2 virus een zeer gevaarlijk en zeer frequent dodelijk virus is. Ik realiseer me heel goed dat de genoemde voorgaande cijfers veel minder indrukwekkend zijn dan de beelden van overvolle intensive care’s, hoog opgestapelde doodskisten in kerken en lange colonne’s van ambulances, maar dit is de wel de harde realiteit als het om de cijfers gaat. Niets meer, niets minder.
Dan het kreupele diagnosticum; Een PCR is een prima diagnostische test, mits gebruikt in een juiste klinische setting, waarbij men na anamnese en lichamelijk onderzoek een inschatting maakt van de kans op een bepaalde ziekte. Als ik een ernstig zieke en verwarde patiënte op de spoedeisende hulp krijg, die op de CT van het brein ook nog eens afwijkingen blijkt te hebben in de frontale- of de slaapkwabben, en de PCR blijkt positief voor het herpes simplex virus, heb ik geen enkele twijfel dat het gaat om een herpes encefalitis, een potentieel dodelijke virale hersenontsteking. Zelfs al zou de PCR negatief zijn, zou dat toch de werkdiagnose blijven, totdat een 2e PCR na enkele dagen opnieuw negatief zou zijn. En zelfs dan zou de werkdiagnose herpes encefalitis gehandhaafd blijven als alle andere gegevens wèl in die richting wijzen.
Een positieve uitslag van de PCR word anders gewogen bij een jonge patiënt met lang bestaande en onveranderde hoofdpijn, die niet ziek of verward is, geen ontstekingswaarden in het hersenvocht heeft, geen koorts heeft en niet nekstijf is. In dat geval leg ik de uitslag van de PCR na zorgvuldige overweging en observatie van patiënt naast me neer, simpelweg omdat het klinisch beeld niet past. Dit is de manier waarop een goede arts werkt, die aanvullende diagnostiek gebruikt om zijn klinische diagnose meer of minder waarschijnlijk probeert te maken. Dat is lang niet altijd eenvoudig en er zijn vele dikke boeken volgeschreven over de voetangels en klemmen die men moet zien te vermijden op het diagnostisch pad dat men bewandeld. En zelfs de meest ervaren clinici lukt het niet altijd om de valkuilen op dit pad te vermijden en vinden zichzelf met enige regelmaat terug met de neus in de diagnostische modder. Dat is niet goed voor de grootte van het ego, zoals ik zelf heb ervaren, maar wel goed voor de klinische ervaring en datgene wat men benoemd als de ”klinische blik”. Het is de intuïtie die men na verloop van jaren verkrijgt en die een goed medisch specialist in staat stelt een bepaalde patiënt, in een bepaalde context, snel en goed te kunnen beoordelen. Intuïtie die feitelijk bestaat uit de ”gestolde kennis” opgedaan in de voorgaande jaren.
Hoe schril is het contrast wanneer men ziet hoe nu de rt-PCR ingezet wordt bij de volledig uit de hand gelopen klopjacht op het SARS-CoV-2-virus. Ja, men zegt dat men zich alleen moet laten testen als men ”klachten” heeft. Wat die klachten dan moeten inhouden wordt slechts vaag en vrijblijvend omschreven. Ik neem een willekeurige greep uit het aanbod: verkoudheid, keelpijn, hoofdpijn, spierpijn, hoesten en koorts. Laat dat nu net de klachten zijn die ieder verkoudheidsvirus geeft en in ernstiger mate ook influenza. Uit studies naar het voorkomen van influenza weten we al heel lang dat in het griepseizoen slechts een kleine minderheid een infectie met het influenzavirus doormaakt, en veelal een infectie met een ander en nog veel minder gevaarlijk virus zoals bijvoorbeeld een infectie met een rhinovirus, een virus dat zonder uitzondering een gewone verkoudheid veroorzaakt. Ik laat nog buiten beschouwing dat de Angst- en Paniek Propagandacampagne van Koning Mark en Hertog Hugo de mensen met hypochondrie bij ieder pijntje of prikkeltje doet terugkeren naar de teststraat van de GGD’s, uit pure doodsangst voor het virus. En wel zo frequent dat men deze mensen bij de teststraten inmiddels al bij de voornaam aanspreekt (2). Zijdelings noem ik nog het aantal mensen dat deze klachten voorwendt, enkel en alleen om maar getest te kunnen worden, om zeer uiteenlopende redenen (3). Feitelijk komt het er op neer dat we ongericht en zonder enige kennis van klachten of symptomen massaal mensen testen op aanwezigheid van besmettingen met het SARS-CoV-2 virus. Met een test die hiervoor helemaal niet geschikt is en ook nooit voor bedoeld was.
Bij het testen op het SARS-CoV-2 virus wordt gebruikt gemaakt van een ’reverse-transcriptase-PCR, waarbij idealiter twee of drie voor het virus specifieke gensequenties worden gebruikt om de aanwezigheid van het virus aan te tonen. Bij de PCR worden ’primers’ gebruikt, dit zijn kleine stukjes kunstmatig DNA die perfect passen op het DNA van een virus, en met deze primers kan men het DNA van het virus kopiëren. In het geval van het SARS-CoV-2 virus gaat om een RNA virus en dus moet dit RNA eerst omgezet worden naar een copy-DNA (cDNA) sequentie. Die cDNA sequentie wordt vervolgens in een aantal zich herhalende cycli steeds opnieuw gekopieerd, waarbij de hoeveelheid cDNA elke cyclus wordt verdubbeld en de hoeveelheid cDNA dus exponentieel stijgt. Door een kleurstofje aan het cDNA te hangen ontstaat er als het ware een ’lichtsignaal’ dat ’real-time’ gemeten kan worden en sterker wordt na iedere cyclus, en op deze manier een maat is voor de hoeveel virus die oorspronkelijk aanwezig was in het monster.
In het Erasmus van Marion Koopmans gebruikt men twee primers, in het UMC Utrecht van Marc Bonten drie. Er valt heel veel over deze test te zeggen en te schrijven maar wat men vooral voor ogen moet houden is dat men zich zeer nauwkeurig aan de gestandaardiseerde ’gebruiksaanwijzing’ van de test moet houden om een betrouwbaar onderscheid te kunnen maken tussen een positieve en een negatieve test (4). Dit om het aantal fout-positieve testuitslagen (mensen met een positieve testuitslag die nièt besmet zijn) en het aantal fout-negatieve testuitslagen (mensen met een negatieve testuitslag die wèl besmet zijn) zoveel mogelijk te beperken. Om dit nog eens onder de aandacht te brengen schreef ik een ingezonden brief naar Follow-the-Money, Trouw, de Volkskrant en het NRC waarop ik alleen van Trouw een reactie kreeg (5). Volgens de redactie van Trouw was mijn stuk veel te lang, niet to-the-point en niet interessant voor de lezers van Trouw. Het kan verkeren. Amper tien dagen later werd een artikel in het NRC geplaatst met een gelijke strekking als die van mijn ingezonden brief en met een tabel die niet te onderscheiden was van de tabel in mijn ingezonden stuk. De strekking was dat bij een lage prevalentie (in dit geval een laag aantal besmettingen) in de bevolking ook bij een hoge specificiteit (het aantal mensen die niet besmet zijn en terecht een negatieve uitslag krijgen) desondanks toch veel fout-positieve uitslagen gegenereerd worden (mensen die niet besmet zijn maar wel een positieve testuitslag krijgen), met alle consequenties van dien (6).
Op dit artikel kwam een reactie van Marion Koopmans, virologe in het Erasmus MC, hofnarrinnetje aan het hof van Koning Mark en Hertog Hugo. En wel een reactie die verbijsterend was maar toch vooral ook verontrustend. Zij stelde dat het aantal ’fout-positieve uitslagen’ van de rt-PCR sterk gereduceerd werd door het gebruik van twee of drie primers bij de rt-PCR op het SARS-CoV-2 virus, waarbij ze zich blijkbaar niet realiseerde dat als dit werkelijk het geval zou zijn, dit tot een forse daling van de sensitiviteit van de rt-PCR zou leiden (het percentage mensen dat een positieve uitslag krijgt bij een besmetting), en dientengevolge zou leiden tot een sterke stijging van het aantal ’fout-negatieve test uitslagen’. Nog belangrijker, ze bleef het ook antwoord schuldig op de vraag hoe een uitslag van de rt-PCR geïnterpreteerd moest worden, en actueel geïnterpreteerd werd, als een van de drie of twee van de drie primers positief zou testen, en om welk percentage van het totale aantal uitslagen het dan ging. De tweet waarin ze dit schreef heeft ze razendsnel verwijderd, maar helaas was de bodem al volledig uit haar wetenschappelijke mandje geslagen. Het antwoord op deze vragen wordt wel gegeven in een recent gepubliceerd onderzoek, inmiddels ’peer-reviewed’ en als pre-publicatie op de website van Clinical Microbiology and Infection, niet het minste tijdschrift in dit vakgebied (7). Uitgevoerd door een samenwerking tussen diverse departementen van de Cambridge University, ook niet direct een lullig en onbetekenend dorpsuniversiteitje.
Zo intelligent was Red-Team-Paniekvogel en complexiteitsdeskundige Bert Slagter niet. Lid van het schaduwteam van het Outbreak Management Team (OMT) en ook nog eens ’complexiteitsdeskundige”. Het is me wat. Hij liet in een Twitter-draadje uitstekend zien hoe bedroevend het gesteld is met zijn kennis van de epidemiologie, de theorie van Bayes en de invloed van deze theorie op het bedrijven van diagnostiek. Te complex voor de complexiteitsdeskundige. En dat adviseert de regering, samen met Wim Schellekens, voorheen hoofd van de Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd. ”Da liest ein Blinder einem Tauben Struwwelpeter vor”. De instelling Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd waarvan men op het hoogtepunt van de Coronastorm maandenlang helemaal niets hoorde, totdat de storm luwde, om dan te verkondigen dat men frequenter zou gaan controleren om te beoordelen of de ’lessen van de coronacrisis wel goed geleerd zijn.’(8) Dit in een wanhopige poging om de inmiddels forse reputatieschade, voorzover er nog iets van een goede reputatie over was na Tuitjenhoorn (9), te herstellen en te verdoezelen dat men in tijden van crisis de Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd even goed kan missen als een stinkend perianaal abces. Maandenlang hoort men niets van deze gezondheidszorgbetweters, die, als de kust weer veilig is en de kans om zelf ziek te worden of dood te gaan aan COVID-19 niet zo groot meer was, uit hun betonnen grotten en glazen holen te kruipen en terug te keren in de ziekenhuizen. Om ons de lessen te leren die ze zelf nog niet eens bestudeerd hebben, laat staan dat ze er iets van begrepen hebben. Een dans met deze lieden kan me gestolen worden, maar een grote zware sloophamer zou ik met liefde hanteren.
Kan het nog erger dan de reactie op Twitter van het virologische hofnarrinnetje Marion Koopmans. Zeker wel. Een andere virologische hofnar, eveneens dienend aan het hof van Koning Mark en Hertog Hugo, en als freelance komiek tevens verbonden aan het hofnarrencollectief van het Outbreak Management Team, verkondigde in het Nederlands Tijdschrift voor Geneeskunde (10) dat het aantal fout-positieve uitslagen alleszins meeviel. Hij probeerde de False Positive Rate van 0,47% aan de argeloze medicus te verkopen als het percentage fout-positieve testuitslagen.
Deze False Positive Rate is het percentage fout-positieve uitslagen, ten opzichte van het totaal aantal geteste mensen zonder besmetting met het SARS-CoV-2 virus en dus direct afhankelijk van het totaal aantal uitgevoerde tests. Hoe meer mensen men test zonder besmetting, hoe lager de de False Positive Rate. Als men morgen heel Nederland test, blijft er helemaal niets van over.
De tweede term, het percentage fout-positieve testuitslagen, is het aantal fout-positieve testuitslagen ten opzichte van het totaal aantal positieve testuitslagen. Dit is dus heel veel relevanter omdat deze verhouding niet afhankelijk is van het totaal aantal testen dat men uitvoert. Dit is wat men aanduidt met het percentage ’fout-positieve testuitslagen’.
Of Marc Bonten deze twee termen opzettelijk of uit onwetendheid met elkaar verwarde - ik niet weet welke van de twee erger is - kwam hem dit cijfermatig hoe dan ook erg goed uit. In zijn artikel geeft hij zelf aan dat tot een kwart van de positieve testuitslagen niet relevant is, waarbij hij stelt dat het zeer waarschijnlijk gaat om mensen die op het moment van testen al niet meer besmettelijk zijn. Dat een rt-PCR ook fout-positieve testuitslagen genereert bij mensen die nooit besmet zijn geweest met het SARS-CoV-2 virus blijft in zijn artikel helemaal onbesproken. Welk percentage van de testuitslagen dit betreft weten we niet, simpelweg omdat er geen gouden standaard is. De wetenschappers uit Cambridge rapporteren in de eerder genoemde studie (7) bij lage prevalenties tot wel 46% fout positieve testuitslagen en geven hiervoor een hele andere verklaring dan Marc Bonten, een verklaring die veel meer in overeenstemming met wat we weten over de testkarakteristieken van de PCR.
Kan het dan nog gekker? Zeer zeker wel. De heren en dames microbiologen van het RIVM trokken de gebruiksaanwijzing van hun PCR-apparaatjes door de papierversnipperaar en begonnen vrijelijk aan de knopjes van hun PCR-machientjes te draaien, als waren het kleuters aan de knoppen van het fornuis. In plaats van zich aan het voorgeschreven aantal cycli van de rt-PCR-testen te houden, schroefden ze het aantal uitgevoerde cycli op tot ver voorbij het voorgeschreven aantal cycli, met als gevolg dat de onlosmakelijk met de techniek verbonden ruis werd opgewaardeerd tot relevant signaal en heilige graal, de positieve testuitslag. Daarbij waarschijnlijk vurig aangemoedigd door Koning Mark, Hertog Hugo en beide Schout-bij-Nachts Ernst Kuipers en Diederik Gommers. Om op deze manier toch maar zoveel mogelijk ’besmettingen’ op te sporen, zonder ook maar een moment, bewust of onbewust, acht te slaan op de onwrikbare wet in de epidemiologie, dat een toename van de sensitiviteit onlosmakelijk verbonden is met een afname van de specificiteit. Met als gevolg dat naar alle waarschijnlijkheid veel meer fout-positieve testuitslagen werden gegenereerd (17). Het is alsof men hooggebergte denkt te zien in een onder een sterke microscoop gelegde zandkorrel. Het is de meest sluitende verklaring voor het sterk stijgende aantal besmettingen, gekoppeld aan het achterblijven van het aantal ziekenhuisopnames en intensive-care opnames.
En met dit ernstig kreupele diagnosticum zijn we met zijn allen geruisloos een bevolkingsonderzoek van nog niet eerder vertoonde immense proporties ingerommeld, zonder ook maar aan zelfs de meest basale voorwaarden te voldoen die gesteld worden aan het uitvoeren van een bevolkingsonderzoek (11). Veroorzaakt door de aristocratische domheid en arrogantie van Koning Mark en Hertog Hugo, als gezegd gesouffleerd door beide medische Schout-bij-Nachts Diederik Gommers en Ernst Kuipers. Kuipers en Gommers die alle twee opgelucht het knellende medisch-wetenschappelijk juk nu van zich afgeworpen hebben, en zich trots hebben gekleed met het luchtige en ruim vallende kleed der ijdelheid en machtszucht. Geadviseerd door het aan het hof van Koning Mark en Hertog Hugo inmiddels in ongenade geraakte hofnarrencollectief aangevoerd door de hofnar en wetenschappelijke tuinkabouter Jaap van Dissel. Diezelfde Jaap van Dissel die machteloos toe moest zie hoe zijn enig juiste advies dat mondmaskers volstrekt zinloos zijn, door Koning Mark, Hertog Hugo en beide Schout-bij-Nachts achteloos op de vuilstort werd gegooid, bovenop de nog steeds groeiende afvalberg van mondmaskers. En zich berustte in het feit dat zijn mening er nu niet meer toe deed.
Dan de ’Strategie der Zotten en Dwazen’, ook wel bekend onder het pseudoniem ’Bron- en Contactonderzoek’, dat tot op de dag van vandaag en inmiddels tot op het bot uitgekleed, wordt voortgezet door de GGD’s onder de bezielende leiding van Jaap van Dissel en het hofnarrencollectief van het OMT. Een ’Search & Destroy” strategie in de volstrekt zotte illusie dat we ooit nog van het SARS-CoV-2 virus afkomen.
Het bron- en contactonderzoek is een eeuwenoude methode met slechts enkele successen in de geschiedenis, maar ook meerdere pregnante mislukkingen. In een minder complexe wereld en vooral in een wereld met minder mobiliteit kan een dergelijke strategie wel degelijk succesvol zijn bij het in de hand houden van een infectieziekte, vooral als er erg weinig ziektegevallen zijn, deze ziektegevallen betrouwbaar herkend en gediagnosticeerd kunnen worden, de ziekte weinig besmettelijk is, en er een goede methode is om de infectie te behandelen of patiënten effectief in quarantaine te kunnen plaatsen. Tuberculose is een voorbeeld van een infectieziekte die we op deze manier, mede dankzij de inspanningen van de GGD’s, op deze manier al vele jaren relatief succesvol, maar met grote inspanningen binnen de perken houden, terwijl deze infectieziekte in bijvoorbeeld Rusland en Afrika welig tiert, daarbij ondersteund door het nog immer alom aanwezige HIV-virus (12).
In een doorwrochte en messcherpe analyse wordt door Jay Bhattacharya, hoogleraar Geneeskunde aan de Universiteit van Standford, en Mikko Packalen, ’Associate Professor’ aan de Universiteit van Waterloo, het bron- en contactonderzoek tot op het bot gefileerd (12). Een ieder kan dit artikel in alle rust tot zich nemen en de impact ervan op zich aan laten werken, maar omdat enkele voorbeelden soms meer zeggen dan de best onderbouwde wetenschappelijke verhandeling, zal ik u een aantal voorbeelden schetsen.
Neem bijvoorbeeld de hoogste Chef Telraampjes van het RIVM, de heer Jacco Wallinga. Stelt u zich voor, louter hypothetisch, dat hij toevallig net de bloemetjes buiten heeft gezet met de meisjes van plezier in Amsterdam, terwijl men thuis denkt dat hij heel geconcentreerd positieve coronatestjes aan het tellen was, en hij wordt thuis onder het avondeten gebeld door de medewerkster van de GGD die hem vertelt dat hij positief heeft getest. Dan is de kans niet bijster groot dat hij eerlijk zal vertellen waar hij die dag is geweest, denkt u ook niet?
Ander voorbeeld? Stelt u zich voor, wederom louter hypothetisch, dat Schout-bij-Nacht Ernst Kuipers zich als hoffelijke heer terugtrekt met zijn maîtresse op een hotelkamer van het Rotterdamse Hilton om daar nog eens grondig de anatomie van de vrouwelijke geslachtsorganen te bestuderen, om ze daarna zorgvuldig in de olie te zetten en nog eens goed door te smeren. Waarna hij voldaan en welriekend naar esoterische oliën aanschuift bij het overleg aan het hof van Koning Mark en Hertog Hugo. En nèt op dat moment wordt gebeld door de lieftallige geneeskundestudente met het knappe snoetje, die nu wegens de studentenwerkloosheid wat bij schnabbelt bij de GGD, en die in zijn vroegere MDL-departement onderzoek doet naar de hoeveelheid dikke-darmplooitjes bij de zonnebloemrups, die hem verteld dat ook zijn rt-PCR positief is uitgevallen, zou hij dan eerlijk antwoord geven waar hij die middag is geweest? Wat denkt u?
Begint het al te dagen? Vooruit, nog een voorbeeld dan. Stelt u zich voor dat Hertog Hugo op een ochtend, met een ochtendhumeur groter dan het actuele aantal corona-besmettingen, net vreselijk wakker geworden uit een hele nare politieke corona-nachtmerrie, zijn bloemrijke schoenen niet terug kan vinden. En dit terwijl hij ze toch netjes op zijn stoel had gezet. Omdat de avond er voor een andere imposante hofnar van het hof van Koning Mark en Hertog Hugo, de Nijmeegse burgemeester Herman Bruls, er per ongeluk bovenop is gaan zitten en het dure paar designschoenen ongemerkt is verdwenen in de respectabele bilspleet van deze steeds harder kwakende en zichzelf repeterende brulkikker. En dat deze speciaal voor Hertog Hugo ontworpen kleurrijke schoenen diezelfde avond bruin en onwelriekend opduiken uit het achterwerk van de heer Bruls op het moment dat hij door zijn vrouw wordt geholpen bij het uitkleden. Het zou reden zijn voor Hertog Hugo om zich stante pede te gaan bezatten in een vleugel van de VWS-grot met een flink aantal Corona-biertjes, die hij in grote getale voor een zacht prijsje heeft weten te ritselen bij een vaccin-producent. Weliswaar moest hij daarvoor met een paar honderd miljoen over de brug komen om een nog niet geproduceerd vaccin te kopen, maar tenslotte was dat maar belastinggeld. De corona-biertjes kreeg hij vooruitbetaald als bonus en waren gratis.
Stelt u zich voor dat hij de volgende dag gebeld wordt door de schooljuf van de basisschool waar hij zelf heeft gewerkt en die wat bijbeunt bij de GGD om haar salaris wat meer kleur te geven, denkt u dan dat Hertog Hugo gaat vertellen dat hij de hele vorige avond laveloos aan de borst van het brave Volendamse deugmeisje Monica Keizer heeft gehangen, die hem troostend, maar niet te hard, over zijn zorgvuldig gekamde haartjes streek en hem zachte lieve woordjes toelispelde? Terwijl iets verder aan het hof van Koning Mark en Hertog Hugo het hofnarrinnetje en bestuurlijk wandelend rampje Femke Halsema en dictatortje-in-de-dop Achmed Aboutaleb met een smoezelig mondkapje en wat handen-alcohol proberen de bruin verkleurde schoenen van Hertog Hugo in de oorspronkelijke staat te herstellen? Dit onder het goedkeurend oog van Schout-bij-Nacht Diederik Gommers die er met zijn mobieltje een foto van maakt, zodat zijn niet verworven nuffige nimfje Famke dit op zijn nieuwe Instagram account kan zetten.
Ik hoop dat dit punt over het bron- en contact onderzoek met deze voorbeelden voldoende duidelijk is.
En dan als allerlaatste punt: de de vermaledijde mondmaskers. Iedere machthebber die de granieten sokkel langzaam onder zijn voeten voelt afbrokkelen doet stelselmatig steeds boudere en hardere uitspraken, en neemt zijn toevlucht tot steeds extremere maatregelen. In dit perspectief moet ook de uitspraak van Hertog Hugo worden gezien:’Als de GGD zegt dat je op je kont moet gaan zitten, dan ga je op je kont zitten.’ Koning Mark deed al eerder een flinke duit in het dictatoriale zakje toen hij zei dat voetbalsupporters ’gewoon effe hun bek moesten houden’. Beiden zijn politieke pakjes democratisch schroot met een dun laagje chroom.
Een nog veel beter voorbeeld vormt de discussie rondom het mondmasker. Binnen twee weken namen Koning Mark en Hertog Hugo, dit ingefluisterd door de beide Schout-bij-Nachts Diederik Gommers en Ernst Kuipers, een messcherpe haarspeldbocht en veranderden hun mening over de mondmaskers van ’niet zinvol, niet doen’, via een ’dringend advies’ naar enkele dagen later een ’mondmaskerplicht’. Overigens was deze haarspeldbocht wetenschappelijk te zien veel te scherp voor beide medische zwaargewichten, en zij storten dan ook jammerlijk in het kwakzalver-ravijn van de persoonlijke overtuiging, en negeerden stomweg de afwezigheid van ook maar de geringste hoeveelheid wetenschappelijke bewijs voor de effectiviteit van het mondmasker. Om hiermee diep in het dal te eindigen naast inmiddels half-vergane kwakzalvers als het Staphorster Boertje en Cornelis Moerman. Uiteindelijk neemt de natuur barmhartig terug wat het heeft voortgebracht, ook de grootste mislukkingen en gedrochten.
Alex Starling vatte het wetenschappelijk bewijs rondom het gebruik van niet-medische mondmaskers nog eens venijnig samen, en benoemde het gebruik van niet-medische mondmaskers als ’Mask-Mania’ en voegde er meteen de conclusie aan de titel toe: Compulsary facemasks are a case of corona-fuelled panic, not scientifically policy.’(14).
Wie ook maar iets van overdracht van virale ziekteverwekkers begrijpt, weet dat de niet-medische mondmaskers als middel om de overdracht van het SARS-CoV-19 virus te beperken wetenschappelijk gezien volstrekte kul is.
Ik vind het verbijsterend en te gek voor woorden dat degelijke en betrouwbare wetenschappelijke kennis zoals van John Ioannidis (1), maar ook bijzonder degelijke en goed onderbouwde stukken zoals dat van Ines Kappstein (15), een erkend deskundige die haar leven al lang werkzaam is in de ziekenhygiène, onze volksvertegenwoordigers niet lijkt te bereiken. Als ik naar het afgelopen Coronadebat kijk, zie ik enkel en alleen hijgerige politici die aandringen op ’nòg méér testen’, ’het nòg beter organiseren van het bron- en contactonderzoek’, en ’nòg meer en betere maatregelen’, zonder zich blijkbaar ook maar èèn moment af te vragen of het ingeslagen pad van de ontketende heksenjacht op een relatief onschuldig virus eigenlijk wel het juiste pad is. En zich af te vragen of men niet beter schuldbewust en met rode oortjes van pure schaamte over zoveel onkunde op de schreden terug zou moeten keren. Politici die zich meer zorgen lijken te maken over de gunst van hun blatende burgerschaapjes, dan om de ontwrichtende gevolgen op de maatschappij van de door hen genomen maatregelen. Bang de steun van het stemvee te verliezen dat ze op het pluche moet houden, en zodra het pluche veiliggesteld is, datzelfde stemvee desnoods met de wapenstok alsnog naar de slachterij af te voeren. Zoals Koning Mark en Hertog Hugo nu praktiseren met het door hen ingestelde beleid. In dit opzicht lijkt de Tweede Kamer wel op een Kooi van Faraday, zorgvuldig afgeschermd van iedere vorm van zorgvuldige en betrouwbare wetenschappelijke kennis.
Maar nog veel erger is het dat mijn eigen beroepsgroep, artsen met een vermeende academische opleiding van vele jaren, zich deze kullekoek van het bron- en contactonderzoek, het massaal screenen van de bevolking met een kreupele diagnostische test, op een virus met een nagenoeg gelijke Infection Fatality Rate als het Influenza virus, en bovenal de volstrekt idiote verplichting tot het dragen van een niet-medisch mondmasker in het ziekenhuis, zich klakkeloos laat aanleunen.
Deze door Koning Mark en Hertog Hugo imbeciele opgelegde maatregelen, geruggesteund en ingefluisterd door de wetenschappelijk in het kwakzalver-ravijn gevallen Schout-bij-Nachts Ernst Kuipers en Diederik Gommers.
In de grote gezondheidsfabriek het Radboud werden daags na het geven van het ’dringende advies” massaal niet-medische mondmaskers gedragen en twee dagen later merkte ik tot mijn grote verbijstering dat dit ook het geval was in het ziekenhuis waar ik waarneem. Met onder andere als motivatie dat er in de ”lagere echelons” - laten we voor het gemak zeggen iedereen die in het ziekenhuis werkt en niet de titel arts voert - sommige medewerkers panisch zouden zijn voor het SARS-CoV-2 virus en voor de ziekte COVID-19, en dat wij hen door het dragen van een mondmasker een veilig gevoel zouden kunnen geven. Het mondmasker, als papieren of stoffen crucifix, niet met als doel om demonen te bezweren, maar om de overige medewerkers van het ziekenhuis in slaap te wiegen. Dat iemand het uit zijn strot krijgt. Ik heb in de afgelopen twintig jaar al vele uitingen gezien van ontstellende domheid, aanmatigende luiheid en grenzeloze desinteresse onder medici, maar dat het zo erg zou kunnen worden had ik in mijn meest verschrikkelijke nachtmerries niet durven dromen. Dat wij als artsen ons dit hebben laten aanleunen is een onuitwisbare grove schande, die ons nog jaren zal achtervolgen als bewijs dat wij in de kern geen haar beter zijn dan kwakzalvers als Jomanda en Cornelis Moerman.
Ik heb meer dan 19 jaar medische praktijk achter de rug, waarin ik duizenden artikelen en honderden boeken over mijn vak gretig heb verslonden en me de kennis eigen heb gemaakt, tienduizenden patiënten gezien waarvoor ik naar eer en geweten mijn best heb gedaan, al pakte dat zeker niet altijd goed uit. Ik heb me grondig verdiept in de in principe geweldige basis van de ’Evidence-Based Medicine’ van grondlegger David Sackett, het best omschreven als ’sound clinical judgment with the best available scientific evidence’. Een wetenschappelijke stroming binnen de geneeskunde, gekaapt en schaamteloos misbruikt door overheid en ziektekostenverzekeringen, maar ook door zogenaamde ’zorg-economen’ met als boegbeeld the very distinguished lecturer en alleen op papier al onuitstaanbare kwexpert Marcel Canoy, geheel toevallig ook werkzaam aan het Erasmus. Maar ook instanties als de Nederlandse Zorgautoriteit (NZa) en de Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd verwelkomden de ’evidence-based-medicine’ als ultieme manier om die vermaledijde dokters eindelijk eens goed onder de duim te krijgen en te voorzien van een medische enkelband om hen de speelruimte zo veel mogelijk te beperken. Dit kwartet dat ons al jaren vanaf de veilige hoge wal, met daarop de vele stuurlui in de geneeskunde, struikelend over elkaar door de drukte, en allemaal mensen die bij voorkeur zo ver mogelijk uit de buurt blijven van patiënten, ons met de megafoon toeschreeuwen dat wij efficiënter moeten werken, zuiniger moeten werken, verstandiger moeten omgaan met diagnostiek, meer wetenschappelijk onderbouwd moeten werken en geen zinloze behandelingen meer moeten uitvoeren. Ook moeten we ’beter communiceren’, zoals een drietal waaibomen-houten open deuren producerende timmertruusjes, met als oppertimmertruus de uitgerangeerde politicus Jet Bussemaker, ons meenden te moeten vertellen (16).
Maar dat hoeft nu allemaal gelukkig niet meer. Al die kennis, kunde en ervaring die ik heb opgedaan kan het kwakzalver-ravijn in. Ik flikker het Schout-bij-Nachts en kersvers mondmasker-kwakzalvers Diederik Gommers en Ernst Kuipers achterna, in de hoop dat zo diep onder bedolven worden dat ze zich er niet meer bovenuit weten te wurmen. Voor Diederikje wil ik nog wel een foto van deze scene maken zodat zijn onnozele nimfje Famke dat als laatste wapenfeit op zijn Instagram account kan zetten. Nee, het hoeft allemaal niet meer. De Verlichting is ten einde, de Verduistering is begonnen. Vanaf nu kijken wij naar Chef Telraampjes bij het RIVM, de meestermodelleur Jacco Wallinga, als die zijn excel-tarotkaarten schudt en in zijn glazen modelletjesbol tuurt naar wat de toekomst ons brengen gaat. Een academische onheilsprofeet die de belangrijkste les van het maken van toekomstvoorspellingen nog steeds niet heeft geleerd; namelijk dat ’rubbish in’ toch echt altijd ’rubbish-out’ betekent.
Ik vraag voor deze koerswijziging van de geneeskunde richting de mondmasker-kwakzalverij wel iets terug. Ik wil de vertegenwoordigers van de overheid en al deze instanties die ons steeds opnieuw besmeuren met hun achterlijke beleidsmodder niet meer horen. Ik wil ze niet meer zien. En Ernst Kuipers en Diederik Gommers al helemaal niet meer, sinds zij zich volstrekt belachelijk maakten toen ze zich, waarschijnlijk uit politiek-opportunistische motieven, achter de mondmaskerplicht van Koning Mark en Hertog Hugo schaarden. Zodra dergelijke lieden iets aan hun mond laten ontsnappen dat over gezondheidszorg gaat, moeten zij van mij onmiddelijk hun mond spoelen met alcohol en chloorhexidine en daarna snel een geluiddempend mondkapje op doen, als ze tenminste hun mond ooit nog weer open durven te doen, gezekerd met een flinke laag ducktape, om hiermee te voorkomen dat ze ooit nog dergelijke medische schuttingtaal uitslaan.
Ik had al heel lang twee T-shirts in de kast liggen die ik nooit naar mijn werk aan durfde te doen wegens de tekst die er op staat. Zelfs voor mij waren er grenzen aan mijn recalcitrantie. Niet meer.
”Doctors can’t cure stupid, but at least they can sedate it.
We kunnen vast beginnen met de eigen beroepsgroep.
https://www.who.int/bulletin/online_first/BLT.20.265892.pdf
https://www.volkskrant.nl/nieuws-achtergrond/directeur-testlab-het-corona-testsysteem-loopt-binnenkort-compleet-vast-dit-wordt-een-ramp~b8e2e23d/
https://www.trouw.nl/binnenland/directeur-ggd-mensen-liegen-over-coronasymptomen~b3fa08e7/
https://www.future-science.com/doi/10.2144/05391RV01
http://www.janbhommel.com/post/de-wet-van-de-grote-getallen-beter-goed-gejat-dan-zelf-bedacht
https://www.nrc.nl/nieuws/2020/09/10/geen-corona-toch-in-quarantaine-a4011600
https://www.clinicalmicrobiologyandinfection.com/action/showPdf?pii=S1198-743X%2820%2930614-5
https://www.medischcontact.nl/nieuws/laatste-nieuws/nieuwsartikel/inspectie-meer-aanwezig-als-voorbereiding-op-tweede-golf-.htm
https://www.medischcontact.nl/nieuws/laatste-nieuws/artikel/igj-dreigde-met-kort-geding-over-tuitjenhorn-documentaire.htm
https://www.ntvg.nl/artikelen/covid-19-een-fout-positieve-pcr-testuitslag
https://nl.wikipedia.org/wiki/Bevolkingsonderzoek
https://www.ntvg.nl/artikelen/de-nederlandse-bijdrage-aan-de-wereldwijde-tuberculosebestrijding-koninklijke-nederlandse/volledig
https://inference-review.com/article/on-the-futility-of-contact-tracing
https://reaction.life/mask-mania-compulsory-facemasks-are-a-case-of-coronavirus-fuelled-panic-not-scientific-policy/
https://www.thieme-connect.com/products/ejournals/abstract/10.1055/a-1174-6591
https://www.medischcontact.nl/nieuws/laatste-nieuws/artikel/goede-communicatie-kan-de-zorg-een-boost-geven.htm
https://www.nederlandterugnaarnormaal.nl/Reacties-Dr-Peter-Borger-op-RIVM.pdf
Geen opmerkingen:
Een reactie posten