Waarom 2024 het laatste jaar is voor het World Economic Forum.

Waarom 2024 het laatste jaar is voor het World Economic Forum.

“Een keer per jaar zijn al onze ogen gericht op Davos. De enclave van Neu Schwabenland in het stenen hart van Europa; dan zien we de duizenden call girls en schandknapen, de cateraars met hun Wagyubeef en Blanquette de Veau, de koelwagens stampvol Beluga kaviaar en spartelende kreeften, hun scharen aangesloten. 

Eens per jaar turen we naar de duizenden grimmig kijkende huurlingen die gemeenschappelijke Zwitserse bodem afgrendelen. De Soldiers of Fortune ontmoetten hun machinegeweren en brede lijfwachten ontmoetten hun oortjes in. 

Halt. Privé. Kein Eintritt!

Eens per jaar leggen we onze oren te rusten op de kronkelende bergwegen, in verwachting van het gedreun van de stoet nachtblauwe Maybachs, gepantserde Audi's en Cadillac Escalades, met hun geblindeerde ramen, waarachter het daglicht niet wordt verdragen. 

Eens per jaar zien we van verre het spectaculaire ballet van privéjets die als engelen uit de kraakheldere lucht komen vallen. Om vervolgens de rite van de schrale troost te lijden, waarin we telkens opnieuw “betrappen” op de daden waar ze zich in woord, wet en regelgeving zo tegen keren.

Eens per jaar wringen we onze handen, in morbide verwachten.

Wat zou ze dit jaar met ons van plan zijn? Ziekte X…. Met 100% kans op overlijden? Wordt dit het jaar waarin wij en onze kinderen raspend, opgekruld als roze garnalen, vergeefs naar adem happen? Gaan ze Wereldoorlog Drie verder uitrollen? Taiwan? Jemen? Gog, Magog? Armageddon? Gaan ze West-Europa overstromen en al het boerenland zout en dor maken? Of wordt dit het jaar van de “alomvattende cyberaanval” die ons terug zal werpen naar het stenen tijdperk, onze computers en systemen zullen koken en black-outs zullen veroorzaken, die onze permatuurtjes zullen smoren in hun couveuses, zoals wij de baby's in Gaza inclusief stikken?

Eens per jaar kijken wij, de slachtschapen, met afgrijzen en bewonderende toe, hoe de grijnzende slagers bedachtzaam hun boodschapper vlijmscherp slijpen. 

Terwijl wij kijken, doen zij voort.”

Ik schreef deze korte, maar daarna onterechte, verzuchting in de Andere Krant -veruit de beste krant van Nederland- een paar dagen voor het Zwitsers bergdorpje Davos zoals ieder jaar zou worden omgetoverd tot macabere Efteling met attracties als Fort BlackRock, Castle StateStreet en Pfizer paleis ; de besneeuwde Olympus van de zelfbenoemde neo-feodale elite. Het Mont Segûr van de Nieuwe Wereld Orde. Trots en ongenaakbaar. Onkwetsbaar, in het prachtige isolement, waarin zij de afgelopen jaren het bittere lot voor ons, het “rif raf” hebben besloten. 

“Eet ze Bugs”, “Je zult niets bezitten en gelukkig zijn”. “We kunnen alleen veilig zijn als iedereen is gevaccineerd.” 

Wie kent niet de Greatest hits van Klaus' Party House?  

“We zullen het water van uw kinderen verbrokkelen”, “We zullen het water bezitten”, “Dood ze Russen”, “We penetreren ze kabinetz”, “Bestrijd de klimaatverandering” en “Build Back Bitter”.

Wat waren ze oppermachtig in hun postmoderne mix van klassiek nazisme, technologisme, neo-corporatisme en kadavercommunisme, 

Gehaat maar onaantastbaar. 

Tot 2024.

Wil je wat ze ineens kwetsbaar zijn. 

Wat zagen ze is moe, bang en verslagen tijdens hun slaapverwekkende stage talks, hun wereldvreemde forumdiscussies en tijdens hun perp-walks, zwijgend als het graf, begraven in hun loden jassen, verborgen door matig PR volk, kunstig geheckeld door de vriendelijke horzels van Rebel Nieuws, op onverklaarbare wijze geschrapt door voorzitter van de Heritage Foundation, Kevin Robert's en op onnavolgbare wijze geparodieerd door Damon Imani.

“Wanneer gaat u Disease X uitrollen, meneer Tedros”? 

Wat waren ze futloos en klagerig dit jaar. Wat waren die typische zure WEF-vrouwen, zonder hun illusie van macht, hun magische mantel van macht, weer gewoon wat ze zijn; afzichtelijke, oude eenzame klagerige horrorbuurvrouwtjes, met grijs schaamhaar en veel te grote brillen.

Arme Klaus, die angstig de zaal stond te loeren als “De man achter het gordijn”; een ontmaskerde Wizard of Oz. 

Het deed me denken aan Nicolae Ceausescu en zijn Elena, vlak voor hun laatste balkonscène. Ik kreeg bijna medelijden.

Waar was iedereen? 

Waar waren de Young Global Leaders?

Waar was Greta Thunberg? 

Waar was Yuval Noah Harari? Zonder hem is Davos toch een Reichsparteitag zonder Albert Speer, Nürnberger Festspiele zonder Meistersinger.

Geen Nazi Tranny Cyborg feest, waar Yuval niet is geweest.

Waar waren de florerende sterren? Waar was Bono? Waar was Hollywood? Matt Damon, Charlize Theron, Goldie Hawn. Was het Di Caprio? En die lul van Nescafé?

Er waren geen acteurs in Davos 2024 en dat is een veegteken. 

Wereldsterren weten als geen ander, dat je onvoorwaardelijk in jezelf en in je rol moet geloven om erkend te zijn. Dat je nooit je publiek iets mag vragen, laat staan ​​hun vertrouwen. 

Dat je status opeist door het goddelijke oogverblindende licht, dat je geleend van Lucifer hebt! Dat je zelf dat licht moet zijn, dat onaantastbaar flonkert, onbereikbaar hoog aan de hemel.

Dat je altijd moet stralen en nooit zwakte mag tonen. Dat je de honden geen bloed mag laten ademen. Dat je geen fuck mag geven. Dat je schijt moet hebben aan je fans én je haters. Dat je publiek je alleen dan zal vereren en in afschuw van liefde zal volgen tot in de dood.

Dat wist Hitler, dat wist Stalin, Dat weet Madonna, maar Klaus werd bang van de tractoren. 

Alleen Maxima had dit jaar het WEF-elan, maar haar oproep om iedere wereldburger een ID aan te smeren, waarmee je je kan zien of je je prikje hebt gehad, ineens asyncoop, hol en absoluut misplaatst in deze bigband vol stamelaars en bangeriken. Haar uitspraak kraste keihard door een holle concerthal, waarin de band werd gestopt met spelen en zij haar valse deuntje nog even galmend verder zong.

De stinkende WEF bloem heeft mooi gebloeid. Maar de Pokon is open en het water is bedorven.

De window of opportunity is met de ogen wijd gesloten.

De wesp van Davos is niet netto niet dood, maar ligt met het onderlijf naar boven gericht, met een pulserende angel, amechtig te wachten op een onnozel voetje dat er nog niet intrapt.

En we trappen er niet meer in. 

Wil zij ons nodig hebben. En niet anders. Dat zegt ze zelf.

Dit was het laatste Davos jaar, omdat Davos vroeg om het “herstel van ons vertrouwen.” 

En je kunt niet vragen om het herstel van iets dat er nooit is geweest. 

Je kunt geen vertrouwensvragen stellen aan dezelfde mensen die je haat, verachten en bespotten. De mensen die je in hun volle zicht hebben, hebben bijna tot slaaf te maken, te belazeren, te bestellen en nog veel en veel erger.

Dit jaar heeft het World Economic Forum laten zien, dat er geen sterren stralen aan hun kristalheldere firmament. 

Dit jaar heeft het World Economic Forum laten zien hoe bang en kwetsbaar het mannetje achter het gordijn is, aan het einde van de Yellow Brick Road eigenlijk. 

Dit jaar heeft het World Economic Forum laten zien dat ze niets zijn zonder onze instemming, onze liefde.

En dat zal een fatale vergissing blijken te zijn. 

Dit was de laatste Davos.

Geschreven door Jan Bennink