De film waar we in terecht kwamen.

Bericht van Renuka de Kunder op FB.

🙏🏾💞✨Lieve mensen,

Gisteravond kwamen wij thuis na een dag die voelde alsof wij terug kwamen uit de oorlog. Marco en ik gingen samen naar Eindhoven en waren verbaasd over de film waar we in terecht kwamen. Wij hebben vorige jaar verschillende manifestaties afgereisd om onze stem te laten horen voor alle mensen die de dupe zijn geworden van de maatregelen. Ook waren wij daar voor onze vrijheid en die van onze (klein) kinderen. Keer op keer verliep dit heel soepel. De politie stond in veel gevallen aan onze zijde, zij staan open voor gesprekken en vinden hun werk ook niet meer leuk. Den Haag was de uitzondering en dat begon al toen de ME hun eigen kinderen ingezet hadden toen de mensen van de kermis naar het Malieveld wilden.  De keren dat wij op het malieveld stonden, voelde ik de spanning. Constant stond ik op scherp, want ik had immers al vele livestreams gezien van het geweld wat daar door de ME en politie te paar werd ingezet. Wij waren steeds op tijd weg.

Gisteren hadden wij ervoor gekozen om niet naar Amsterdam te gaan, gezien hetgeen wij op de livestreams hadden gezien. Wij waren ook uitgenodigd voor de koffie in Eindhoven en noemen het geen demonstratie meer omdat hier het woord demonen in zit. Al toen we de parkeergarage uitliepen werden we overweldigd door de vele ME-busjes, politie te paard en politiebussen. We liepen het plein op alwaar we zagen dat hier veel mensen waren. We zagen al meteen dat er vele mensen waren uit alle bevolkingslagen lagen met en zonder een kleurtje. Van jong tot senior. Het was prachtig om te zien hoeveel mensen hun stem wilden laten horen op een vreedzame manier. We kwamen vele bekenden van facebook tegen die allemaal op een plek stil gingen staan. Voor mij voelde dat niet goed. Ik wilde met Marco rondlopen en rondkijken wat er allemaal te zien was en hoe alles ingedeeld was. Normaal tegen je naar een politieagent lachen en krijg je een lach terug. Nu was er geen verbinding tussen politie en burger. Dat voelde niet goed. Ik kende dat niet. 

🙏🏾💞✨Ik bleef voor, achter en overal heen kijken. Marco niet, hij wilde er gewoon tussen staan, hij was niet bang. Gelukkig kon ik hem overtuigen om samen de observerende rol aan te nemen in deze massa mensen. Toen de politiebussen aan kwamen rijden voelde ik dat ze mensen wilde gaan insluiten zoals ik dat in livestreams had gezien. Ik trok Marco mee en we doken nog net op tijd de winkelstraat in en we stonden achter de politiebussen. De mensen die na ons weg wilden, konden er niet meer uit.

🙏🏾💞✨Daar stonden wij dan. Ik stond te trillen op mijn benen. Zou ik de beelden te zien krijgen zoals ik dat in de livestreams had gezien. De politie voor ons gaf aan dat we achter een bepaalde lijn moesten blijven. Toen begon het, de politie ging drijven. Opeens was daar die hele harde knal. Het leek wel of er geschoten werd. Dat was volgens mij het startsignaal dat de politie ging chargen. Er kwamen twee busjes romeo’s/ de zogenaamde stillen genaamd aan en ik zag hen uit de auto’s springen. Ik herkende dit tafereel van de vele filmpjes die ik gezien had. Ik kwam oren en ogen te kort. Ik keek steeds achter me of we daar niet ingesloten werden. Ik keek voor me en zag een oma met rollator smeken of ze haar niet wilden slaan. Ik overal mensen geslagen worden. Ik zag paarden in behoorlijk tempo voorbij trekken. Het was echt bizar hoe snel het terrein veranderde in een slagveld. Ik hoorde mensen gillen, schreeuwen. Ik zag dat de romeo’s in actie kwamen. Er kwamen nog meer knallen en ze leken uit de hoek van de politie/romeo’s te komen. Werd er nu geschoten of werd er zwaar vuurwerk afgestoken? Ik schrok. Marco ging het van dichterbij bekijken. Hij kan het niet zien dat politie op onschuldige mensen inslaat. De politie die voor ons stonden leken wel robotten. Geen enkele vorm van communicatie was mogelijk. Ondertussen keek ik wel naar achter en opzij. Mensen wilden met mij in gesprek, gingen met Marco praten en ondertussen hield ik Marco in de gaten of hij zich niet zou laten verleiden om onschuldige mensen te gaan helpen. Ondertussen stonden wij erbij en keken ernaar. In de groep stonden inmiddels ook de zogenaamde ‘hooligans’ waar over gesproken werd. Het ging hard tegen hard en ineens zagen we het waterkanon ingezet worden. 

Dat was heftig om te zien, de kracht die van dit water af kwam. Ik weet nog dat ik in de zomer vroeg of deze ingezet konden worden om de verpleegtehuizen te verkoelen. Er werd op mensen geschoten en je zag mensen rennen. Mijn hart ging steeds sneller bonken. Voor mijn ogen was een slagveld. Naast de romeo’s die overal tussendoor liepen, leek het ook of zogenaamde acteurs rondliepen die op de bussen klommen, voor het waterkanon gingen staan, het leek wel of er afgeteld werd van 3-2-1 etc. Het leek in ieder geval verre van echt.

🙏🏾💞✨Alles in mijn lichaam verkrampte en ik pakte Marco vast. Het zag er naar uit dat ze vanaf de voorkrant ook wilden gaan chargen tegen ons. Ik zei Marco kom we gaan naar achter en kijken of we niet ingesloten zijn. Marco is niet bang en liep op zijn dooie gemak mee. Ik rende vooruit, stotterde en keek omhoog, achter me, onder me, naast me. Ik was bang. Zat ik inmiddels in de oorlog? Marco maakte nog praatjes met mensen en we kwamen niemand tegen van demonstranten die uit was op geweld, de meeste hadden het allemaal over liefde en licht. De mensen waren bang. Het waren veel opa’s en oma’s die met ons meeliepen. Zij vertelden dat ze niet snapten dat hun kinderen hier niet waren, dus stonden zij hier voor hun kleinkinderen. Ik waarschuwde mensen met kinderen om mee te lopen en niet meer richting centrum te gaan. Ze wisten niks van het koffie drinken en de angst stond in hun ogen, waar heb je het over vroegen ze. Ik zei loop maar achter ons aan. Yes daar was het pad, we waren veilig. Toen we eenmaal uit het pad waren zagen we een grote groep jongeren in zwarte kleding aan komen rennen, zij leken wel georganiseerd, zij renden volop over de weg, door de tunnel heen en gingen de andere mensen helpen. In eerste instantie dacht ik wauw, dit zij de mensen die al die onschuldige mensen gaan helpen. Ik was in eerste instantie blij en dacht yes eindelijk staat het volk op. Ik was alleen maar aan het rondkijken en keek ook steeds of Marco in mijn buurt was. We stonden weer op een afstandje te observeren. En daar kwamen de ME en politiebusjes aan, ze reden op de massa in. Ik moest meteen denken aan Den Haag waar de ME ook volop op de massa in reed. Het leek wel of mijn keel dicht geknepen werd en moest meteen aan al die mensen denken die ik kende of zij veilig waren. Ik zag de angstgezichten van de senioren voor me. Tussen de ME/politie en anderzijds de ‘hooligans’ was het slagveld nog groter. Ik wist niet wat ik zag. Al het andere autoverkeer stond er tussen. Ik hoorde hen met piepende banden wegrijden/omdraaien, hun bumpers schuurden over de stoepranden om, om te keren. Verschrikkelijk zoveel angst, zoveel paniek. Ik zag overal gemaskerde mannen vandaan komen. Ik zag busjes met romeo’s aan komen rijden, maar ze konden niet uitstappen, ze werden in de gaten gehouden. Ik zag ook mannetjes met van die oortjes lopen. Ik zei Marco nu moeten we oppassen. We zijn niet meer alleen maar omringd met demonstranten om ons heen, dit gaat veel en veel verder. En ja hoor, de mannetjes in zwarte pakken met maskers op en later ook zonder deze vermommingen trokken overal stoepen los en gingen met stenen gooien en later ook met fietsen, jongeren sloten zich aan maar waar kwamen zij ineens vandaan? Het was echt actie en reactie over en weer tussen de poltie/ME en deze gemaskerde gasten. Degene die als eerst geweld gebruikten, leken echt georganiseerd en hierop getraind te zijn alsof ze het dagelijks doen. Ik hield Marco bij mij, wij laten ons niet verleiden om ons hiertussen te mengen.

🙏🏾💞✨Van alle kanten kwamen nog meer mensen vermomd aangerend, het waren er honderden en het leken er wel duizenden, misschien was dat ook wel zo. In eerste instantie voelde het voor mij alsof de revolutie begonnen was. Wij wilden weg maar overal waren de straten afgesloten met politie en ME, we stonden er dus echt tussen. Echt alle leeftijden en alle kleuren waren vertegenwoordigd, ik weet niet uit welke hoeken ze allemaal aankwamen maar het voelde niet natuurlijk, want de politie blokkeerde alles, wij konden niet weg, maar grote groepen werden wel doorgelaten? Hoe, vertel me aub hoe dan? Het leek wel een film, echt een hele slechte, Marco en ik keken rond naar verstopplekken als we zouden worden ingesloten, we waarschuwden her en der wat mensen die ook uit waren op vreedzaam je stem te laten horen. We raakten aan de kletsen met de een na de ander. Iedereen wilden zijn verhaal aan ons doen, onder de demonstranten hing de sfeer van een voor allen en allen voor 1. We waren een aparte groep, wij horen niet bij de gemaskerde en niet bij politie/ME of Romeo. Ik schoof Marco naar voren bij de mensen die wilden kletsen en hij kon zich uiten bij iedereen. Ze zeiden je hoeft ons niet te overtuigen, wij weten dat hetgeen je op tv ziet, niet overeen komt met de werkelijkheid. Ook zij waren verbaasd waar we in terecht gekomen waren. Ik bleef rondkijken en het leek wel of een groep in eerste instantie gemaskerden georganiseerd overal stenen neerlegden. Ze kende ieder plekje/ ieder paadje. Het ging zo snel, maar ik moest meteen aan de beelden van Amerika denken, net na dat gedoe van George Floyd. BLM en antifa werden uitgenodigd en betaald om te komen rellen en plunderen. Mijn hart ging steeds sneller. Ik waarschuwde Marco dat we nu echt op moesten letten. Vriend en vijand stonden door elkaar. Ik weet echt niet waar ineens al die straatracers vandaan kwamen, maar het waren er zoveel in. Ze reden zo hard over de weg, met piepende banden kwamen ze voorbij gescheurd. Ik pakte mijn hart vast voor al die mensen die daar reden en geen idee hadden waar ze in terecht waren gekomen. Hoe kon dit nu, iedere weg was toch geblokkeerd door de politie, waarom werden zij er niet afgehaald. Er werd overal met stenen gegooid. Waar kwamen opeens die honderden stenen vandaan. En toen ging er een lampje branden. Waren dit BLM en antifa? Ik had er wel over gehoord en beelden gezien, maar nu stonden wij daar tussen gecombineerd of versterkt met jongeren die hun ongenoegen uiten. Wij distantieerden ons van dit geweld. 

🙏🏾💞✨Van alle kanten begon ik te zweten, Marco stelde me gerust en we zochten naar de mensen zoals wij. Een opa en oma zeiden nog, wij gaan mee strijdend ten onder. Ze dachten dat de jeugd de revolutie gestart was en wilde mee tegen de politie in en zo leek het steeds te gaan. Er werd steeds geroepen dat liefde niet meer de weg was. Enerzijds dacht ik inderdaad oorlogen en crisissen eindigen nu eenmaal met een revolutie. Het volk had de macht en de politie leek zich over te geven. Nu achteraf was het te mooi om waar te zijn, ik kwam weer terug in de realiteit met mijn gedachten. Dit leek wel in scene gezet. Overal kwamen van die gastjes die georganiseerd stenen verzamelden in tassen en ze klaarlegden voor het publiek nadat ze er zelf eerst een paar gooiden, ze jutten constant de boel op en wist precies waar ze steeds heen renden met honderden tegelijk. Het was niet zomaar een film waar we in zaten, het was echt horror. Mijn God, wat was dit spannend. Over en weer zag je ME en de groep gewelddadigen tegen elkaar op gaan en iedere keer zaten daar onschuldige tussen, mijn hart huilde voor hen. Ook mensen in scootmobielen reden de massa in, volgens mij echt ontwetend want het was niet meer op de bewust plek, maar al een eind daar buiten Het was zo bizar, heel Eindhoven in de binnenstad was dicht gezet en steeds kwamen er weer grote groepen aanwaaien. Met honderden gingen ze achter politie te paard aan, in eerste instantie dacht ik weer ff Yes, maar toen dacht ik er komt geen tegenreactie. Er klopte iets niet. Mijn emoties gingen alle kanten op. Was ik nu boos, bang, blij, verdrietig. Ik weet het niet. Mijn lichaam trilde, schoot ik in een shocktoestand. Het leek allemaal niet echt, maar het door mijn ogen wrijven werkte niet. Deze agressieve mensen konden zo hun gang gaan, zonder dat er arrestaties waren/volgden etc. Het leek wel of het uit de hand moest lopen. De politiemensen bleven op een rij staan zodat je het gebied niet meer uit kon, maar pakten niemand op van die zogenaamde hooligans en toen leek weer even het kwartje te vallen. Normaal denk je dat dit alleen in Amerika gebeurt en daar sta je dan. Wat een slecht toneelstuk met zoveel onschuldige slachtoffers. Het is op dat moment ieder voor zich. Je weet niet meer wie demonstrant is, wie crisisacteur, wie romeo en wie BLM/antifa is. Het was echt een battlefield. Na 2,5 uur observeren en scherp zijn, was ik moe, heel moe. Ik had het extreem koud. Het was tijd om de auto op te zoeken. Ik pakte Marco zijn hand vast, het leek alsof we echt in een nachtmerrie zaten. 

🙏🏾💞✨Voor Marco was dat een heel ander gevoel, hij was niet bang. Hij ging gelukkig met me mee. We kletsen ondertussen want hij beleeft de dingen natuurlijk anders dan ik en hij zag ook weer andere dingen dan ik. Na 15 minuten durfden we op de politie af te lopen en te vragen hoe we bij de auto moesten komen. We mochten niet langs hen op maar we kregen een kort antwoord links links en dan nog links, maar ja die weg liep dood. 

Ook nu leek het alsof er robotten stonden, maar dit leken in ieder geval geen oostblokkers, ze konden links zeggen. Het interesseerde ze niks of we over het spoor moesten lopen om bij de auto zouden komen of niet. Zouden ze een chip in zich hebben of wat? We waren allang niet op het koffiedrinkterrein en nergens werd je als burger gezien of behandeld. Wij hebben staan toekijken maar er waren zat mensen die gewoon een wandeling in hun buurt maakten. Iedereen die binnen hun gebied was, was de vijand althans zo leek het en zo kwam het over. Ondertussen was ik maar na aan het denken over de mensen die ik kende, zouden zij veilig zijn. 

🙏🏾💞✨Uiteindelijk vonden we een paadje en herkenden wij de weg naar de auto. Het was ons gelukt, we waren zonder klappen of kleerscheuren bij de auto gekomen. Ik moest nog aan de mensen denken die met liefde, licht en bloemen kwamen en er zaten er zelfs op de grond. Die werden ook gewoon weggeslagen. 

🙏🏾💞✨In de auto keek ik alle filmpjes terug die ik had gemaakt. Wij hadden gewoon geluk gehad en het slagveld overleefd. Enerzijds voelde ik me slap, ik stond er bij en ik keek ernaar. Anderzijds voelde ik me verplicht om mijn verhaal te delen. Onderweg zag ik de beelden van de auto die in brand gestoken was, de fietsen die op weg lagen, de plunderingen etc. Ik kon me onmogelijk voorstellen dat dit door de demonstranten kwam. Toen ik later filmpjes van romeo’s en antifa doorgestuurd kreeg, toen viel het kwartje echt. Het leek alsof dit in scene gezet was om de noodtoestand te mogen uitroepen en het demonstreren echt te gaan verbieden in samenwerking met militairen. Dit kan heel positief zijn, vanuit het plan van Trump. Het kan echter ook iets anders betekenen, maar daar ga ik nog niet vanuit. 

🙏🏾💞✨Ondanks dat het heftig was, ben ik ook dankbaar dat ik getuige was van dit tafereel. Ik heb de ballen en het lef om dit te delen ondanks de dreigementen die ik krijg. Ik heb geleerd dat angst meer kwaad doet dan goed en ik deel mijn verhaal vanuit liefde, inzicht en bewustwording voor de mensen die zich daarvoor openstellen.