Was de opening van de 33 ste Olympische Spelen in Parijs behoorlijk “in your face” wat betreft satanistische rituelen, geperverteerd hedonisme, het vieren van het “Queer denken” -het verzuipen van al het verankerde- zo was de sluiting van deze “Spelen” vele, vele malen subtieler qua symboliek, maar uiteindelijk veel indrukwekkender en dreigender qua boodschap.
Waar de opening, als de pulserende aars van Satan iedereen recht in het gezicht flatste met een regenboogkleurige slagroomtaart, zal de sluiting veel minder boze tongen losmaken. Onterecht. Onder de dunne nevel van een vrolijk, onschuldig feest zagen we een begrafenisceremonie, een lament, in vele bedrijven, die echter wel perfect aansloot bij die opening. Het definitieve einde na een laatste Bacchanaal.
Dit was een teraardebestelling. Maar wat of wie werd hier ten grave gedragen? En wat krijgen we er voor terug?
Laten we samen door de vele clues en rituelen heenlopen en proberen de boodschap uit de melee van songteksten, gebaren, rituelen en kostuums boven water te krijgen.
De ceremonie begint onschuldig, met een zangeresje dat het lieflijke “sous le ciel de Paris” zingt.
Maar de boodschap is minder vrijblijvend. Want wie beter kijkt ziet dat Zaho de Sagazan, zo heet de zangeres, een zwarte jurk draagt en wordt begeleid door de ijle tonen van een griezelig koor, eveneens in zwart gekleed.
Komt de Parijse idylle, de onbekommerde onschuld, de stad van de liefde, bezongen door Mireille Matthieu, soms definitief te einde?
Boven haar hoofd zien we de gouden zon, die als een ballon- dichtbij als de zon die ook veel dichterbij staat dan de meeste mensen denken- werd opgelaten in de openingsceremonie.
Zodra haar lied afgelopen is, zien we hoe de Franse zwemkampioen Leon Marchand, ook gekleed in zwart, de Olympische vlam, vervat in een gouden lantarentje, ophaalt en langs een in zwart geklede erewacht van zangers en zangeressen schrijdt. Als de vlam weg is, verandert die gouden zon in een “black sun”.
De zwarte zon, een metafoor voor de donkere nacht van de ziel. Een symbool voor verlatenheid en eenzaamheid. Een krachtig magisch symbool dat als Sonnenrad terugkomt in het occulte geloof van de nazi’s, in een gedicht van Heine, in het werk van William Blake in combinatie met het mythologische “godfiguur” Urizen” en het meest opvallend, in het werk van de Nerval, die schrijft:
“Je crus que les temps étaient accomplis, et que nous touchions à la fin du monde annoncée dans l’Apocalypse de saint Jean. Je croyais voir un soleil noir dans le ciel désert et un globe rouge de sang au-dessus des Tuileries. Je me dis : « La nuit éternelle commence, et elle va être terrible. Que va-t-il arriver quand les hommes s’apercevront qu’il n’y a plus de soleil ?“
Vond de ceremonie met de zon niet juist plaats in die Tuileries?
Hierna begint het feest. Opvallend vrolijk. Zoals je dat zou verwachten na afloop van een Olympische Spelen.
Mooie, blije, jonge vlaggendragers vullen het Stade de France. Rond een piekerig uitgevoerde platte grijze wereldkaart. Ze volgen onder hun wapperende vlaggen een bijzondere route over het wereldpodium, via Afrika door de VS en dan onder langs alle andere continenten. Daarna volgen de ander sporters, dolblij met hun medailles. Zij blijven in een grote kring rond de aarde staan.
Na nog wat zonvormige deugmedailles -de zon is duidelijk een thema- die worden omgehangen bij “vluchtelingen”, wordt de belangrijkste ceremonie aangekondigd.
En dat is geen sinecure.
We zien de scherpgepunte aardkaart oplichten, West Australië, Noorwegen, China, Zuid Amerika. Sommige gebieden wit, sommigen wolkig zoals de USA, sommige gebieden grijs. Alsof hen een verschillend lot wacht.
De NOS laaf van dienst zegt het zelf, terwijl hij het thema van zijn papiertje opdreunt, waarschijnlijk zonder er één syllabe van te begrijpen. Het gaat om “Records, reflecterend aan de prestaties van de atleten als ook de laatste echo’s van onze gedeelde menselijkheid.”
Zijn laatste zinsdeel sprak boekdelen, hoewel de man zelf waarschijnlijk de taal in dat boek niet begreep.
“We krijgen een beeld van een toekomst waarin de Spelen als het ware zijn verdwenen” leest de NOS man op van zijn blaadje, terwijl het licht dooft en de muziek angstaanjagender wordt.
De vrolijkheid van enkele minuten is totaal verdwenen. Er heerst stilte in het stadion en duisternis.
“We zullen tijdens de ceremonie symbolen ontdekken, waarmee de Spelen als het ware worden herontdekt.” En daarmee heeft deze NOS laaf van dienst niks teveel gezegd. De regisseur zou een menselijk monument ermee hebben willen bouwen, zoals de gouden plaat, The Golden Record, met menselijke waarden, geluiden en beelden, die het universum in zou zijn geschoten, om aliens op onze aanwezigheid te wijzen en ze hier naartoe te lokken.
De aardkaart is nu gehuld in een duistere mist.
Het tafereel doet me denken aan Genesis 1:2: And the earth was without form, and void; and darkness was upon the face of the deep. And the Spirit of God moved upon the face of the waters.
En toen ineens, was er licht!
Waarna een schitterende gouden figuur met vleugels en sprieten, langzaam in zoeklichten afdaalt vanuit de hemel naar de aarde. Is dit Sol Invictus, de onoverwinnelijke zon, die ook in de openingsceremonie een grote rol speelde? Of was dit het Beest waarover Isaiah schreef “How art thou fallen from heaven, O Lucifer, son of the morning! how art thou cut down to the ground, which didst weaken the nations!”?
Misschien wel een van de horrorsprinkhanen met gouden kroon uit Revelation negen, die de mensheid voor vijf maanden ondraaglijk zou martelen?
Of, en dat denk ik, was dit de grote baas van die sprinkhanen. De held van de NASA; The angel of the Abyss, whose name in Hebrew is Abaddon and in Greek is Apollyon.
Apollo. The Destroyer.
Apollon die zo vaak in verband gebracht wordt, uitgerekend met Bacchus, die een hoofdrol speelde in de opening.
Apollyon die iets verderop in Frankrijk, vlakbij CERN – in het Stade de France uitgebeeld met een cirkel van licht- zucht in de diepste donkere diepten en geduldig wacht op bevrijding door zijn onderdanen?
Zagen we dáár soms het imponerend ritueel van?
De bevrijding van de Zonnegod, de vernietiger, die pontificaal landt in het midden oosten? Roepen ze hier het einde van de Spelen en de wereld, zoals we haar kennen op? Gog en Magog?
De eenzame, sierlijke gouden koningssprinkhaan is nu geland op aarde en tuurt onwennig in de mist? Alsof hij iemand zoekt.
“Een dystopische reis naar de fundamenten van onze menselijkheid”, boert de buschauffeur van de NOS er tussendoor. “Een dystopisch beeld, waarin een negatief beeld van de toekomst wordt geschilderd en waaruit de Olympische spirit opnieuw wordt gevonden”. Een Olympische spirit in de geest van Apollo?
Het contrast met de glunderende sporters van een half uur geleden, kon niet groter zijn.
Maar, dat de grote vernietiger zelf zojuist op een uitgestorven aarde is geland, dringt niet helemaal door bij onze NOS verslaggever, lijkt het, want hij praat maar door over de Olympische spirit van verbinding en broederschap. Terwijl Apollyon hier precies het tegenovergestelde komt doen.
Nee, de NOS bode van dienst, kwettert lustig verder over “de wederopstanding van de Spelen zoals bedoeld door Coubertin. Een wedergeboorte in een nieuwe gedachte.” Maar ik zie een hele andere wederopstanding, waar hier naar gehunkerd wordt. Een Build Back Better on acid, op een dorre uitgestorven aarde, naar de visioenen van een hele andere God.
Hij stelt zich niet de vraag. “Waarom zou je een wederopstanding willen, als je net de mooiste en succesvolste spelen ooit achter de rug hebt?”
Waarom die begrafenisstemming?
Waarom dat gitzwart?
Laten we het spoor vervolgen.
We zien nu “de witte ruiter” uit de openingsceremonie, te voet met de opgevouwen vlag van Griekenland naderbij komen terwijl aan de andere kant, de Assassins creed figuur uit de openings ceremonie met een gouden vlaggenstok binnen komt buitelen.
De Apollyon figuur vindt ze beiden in de mist en ze geven hem de vlag.
Zodra hij, de Griekse god Apollo, zijn Griekse vlag plant, wordt de aarde gehuld in wolken en mist.
Waarna, Nike, de Griekse Godin van de overwinning boven Frankrijk oprijst. Onthoofd en zonder armen, zoals het beeld in het Louvre. Een symbool van de schoonheid van verval. Een teken van een superieure, maar verloren beschaving.
Apollyon kruist bij het zien van Nike zijn armen voor zijn borst. Een teken van onderdanigheid aan Osiris. En laat Osiris nou óók Apollo zijn.
Een grote vogel vliegt nu voorbij in licht over het publiek.
En nu landen er massa’s witte demonen op de aarde. Ze zwerven om hun meester door de mist. Hij stuurt ze aan. Ze buigen diep en dansen voor hem.
Ze slaan uit alle macht op de grond alsof ze iets wakker willen roepen. Daar weet CERN alles van. De demonen beelden nu reuzen uit door op elkaars schouders te gaan staan, een knipoog naar de Anakin, de Nephilim, de kinderen van de gevallen Engelen.
Gouden ringen van zes meter hoog worden nu opgericht, als symbool voor de wederopstanding van de nieuwe spelen.
Nu volgt, no shit. De hymne van Apollyon. Begeleid op een vleugel, die opstijgt met speler en al, als als een gigantische zwarte fallus. De vleugel als rode eikel.
Het NOS mijnheertje kirt het nou zelf. “Apollon, God van de zon”, maar hij legt de verbinding met de “gouden sprinkhaan man” niet. Tenminste niet voor de kijker.
Nu rollen de gouden ringen, dus geen gekleurde Olympische, opgestuwd door de dansende witte demonen, de lucht in als een ketting over de aarde. Boven de demonen vormt even een duivelskop van ringen, voordat het gouden Olympisch symbool verschijnt en Apollo, de destroyer, op een toren van demonen plaatsneemt. Zijn troon gemaakt van mensen.
Hiermee zijn de spelen herontdekt zegt de NOS laaf. verbinding, vrede, vrijheid samenhorigheid.
Ja vast.
Het ceremoniële hoofdprogramma is nu voorbij. Als je genoeg ellende hebt gezien, stop dan hier of drink deze gifbeker samen met mij helemaal leeg.
Want voor de diehards maak ik het verhaal graag af met het verslag van de optredens en denk ik, een mooie uitsmijter en een primeur.
Er volgt een terugblik op de sporters, met een nadruk op vallende atleten en ongelukken en vervolgens draait de camera boven het Stade de France op 1:44.01. Het ‘wereldpodium’ blijkt ineens de afbeelding van een draak, een beest of een Phoenix met een speer. De punt van de speer is Australië.
De band “Phoenix”, wat een toeval, trapt nu het muzikale spits af.
Hun nummer Lisztomania, een term eveneens gecoined door Heine, naar de gekte rond de knappe Romantische pianist Liszt, is vrij onschuldig. Maar dat verandert als DJ Kavinsky met reflecterende, rode duivelsogen de show overneemt. Met het duistere nummer “Nightcall”
“I want to show you where it’s dark, but have no fear”, een strofe uit dat nummer, spreekt wat mij betreft boekdelen. Op zijn EP 1986, inclusief SS rune, staat “Kavinsky died in 1986 in a car crash, driving his Testarossa.He re-appeared as a zombie in 2005, with this 12″, “Teddy Boy”, which includes his first hit “Testarossa Autodrive”, and remixes from the legendary Mr Oizo and Arpanet. Since then, he has shown up all around the globe, playing his music to fellow humans. Crowds gathered to witness the miracle: despite being dead, Kavinsky was still alive…”
Wat heeft dit soort inktzwarte muziek met een vrolijk sportief eindfeest voor de hele wereld te maken? Of was dit het “eindfeest” van de mensheid? Gelokt als we zijn, met mooie kleuren en woorden zoals Kavinsky de prachtige blonde Belgische zangeres Angèle, in duet, de duisternis inlokt met zijn betoverende teksten.
Na nog een nummer van Phoenix, dat wordt overgenomen door een onverstaanbaar klanken opboerende Cambodjaanse rapper, geeft een gitarist in een beulskostuum met een zwarte kap en een zwarte gitaar, een gierende gitaarsolo vanaf Australië.
Daarna neemt Air het over met het nogal dubbelzinnige “playground love”. Dan volgt Ezra Koenig, waaraan ik weinig kon ontdekken. En dan komen de speeches. De Franse Olympische topchef eerst, met een boel geronk, vervolgens Thomas Bach van het IOC met mooie woorden; “more inclusive” “sustainable” én de eerste spelen met “full Gender Parity” iets dat we zelf konden bewonderen, toen tijdens het boksen een kerel in rood een vrouw een gebroken kaak sloeg.
Bach verzweeg echter de belangrijkste woorden. “Vous pouvez être fier pour toujours” does not cut it. (zie het einde)
Eenmaal uitgesproken, volgt de Olympische hymne, wordt de vlag gestreken en overgedragen aan de burgemeester van Los Angeles, uiteraard in een rode jurk. Vraag maar aan Sigrid Kaag waar dat voor staat.
Nu volgt een wat minder verfijnd USA promotie gedeelte, beginnend met een driftig adlibbende dame met een zonnebril, die behoorlijk vals en misplaatst, want we zijn nog in Frankrijk, het volkslied zingt. Waarna het weer wat spannender wordt met Eyes Wide Shut acteur en Scientology lid Tom Cruise, die er, na een levenslang dieet van Adrenochrome uitziet of hij 20 is.
In een voorspelbare, maar voor normies vast heel leuke sequentie, vliegt Top Gun Tom, de Olympische vlag van Parijs naar Los Angeles, poel des verderfs, waar hij uiteraard midden in de heuvels tussen de letters Hollywood landt; een naam met sterke links naar toverij en druïdes.
Via wat omwegen komt de vlag aan op L.A. beach, waar de Red Hot Chili Peppers optreden, de band bekend van Johnny Cash’s nummer: “Gods gonna cut you down” en het album Blood Suger Sex Magik. Een verwijzing naar de oude meester Aleister Crowley.
Ze spelen Californication, over de poel des verderfs die Californië is. Hét nummer dat bekend is onder complonauten, onder andere door de zinsnede. “Space may be the final frontier, but it’s made in a Hollywood basement”.
Daarna werden we getrakteerd op een optreden van Satans lieveling Billie Eilish. En ook Snoop Dog, nu zonder Baphometje om zijn nek, laat zijn gepoederde neus zien.
We zijn nu plots weer terug. Bij Leon Marchand en het kleine Olympische vlammetje, in Parijs in het Stade de France.
Thomas Bach dooft nu de Olympische vlam.
We zijn er echter nog niet.
Want een obese dame, Yseult Onguenet, zingt gekleed in een gitzwarte begrafenisjurk en hoed, als afsluiter, het laatste lied van menig begrafenis. De menselijke zwanenzang “I did it my way.”
Er werd iets ten grave gedragen in Parijs!
Of het de Olympische Spelen zijn, deze wereld, de Westerse Wereld of alleen de mensen die er wonen, daar ben ik nog niet uit.
Wel ben ik er van overtuigd dat CERN, samen met Thomas Jolly en zijn demonen, er de komende jaren alles aan zullen doen om Apollyon, de destroyer, uit zijn kerker te bevrijden.
Oh ja en dan die uitsmijter.
Waarom zei Thomas Bach niet dat de Olympische Spelen van Parijs de beste Spelen ooit waren?
Daarmee brak hij een belangrijke traditie.
Misschien gaat rouw, niet samen met zo’n optimistische van kreet van eeuwige verbetering.
Dit was niet zomaar een feest.
Dit was een begrafenis.
Alleen wie wordt er begraven?
Ik zou even niet in Australië willen wonen.
Deze ceremonie drie keer bekijken en minutieus analyseren, was ronduit slopend, zeker met deze hitte. Dus als je het goed vindt wat ik doe, help mij dan alsjeblieft hier!
Vind je mijn werk goed, mooi of zelfs belangrijk? Deel deze post dan zoveel mogelijk! Ook kun je mijn werk ondersteunen met een donatie!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten